Eter w starożytnej filozofii zachodniej był pojmowany jako substancja wypełniająca przestrzeń między ciałami niebieskimi – medium, w którym poruszały się planety i gwiazdy. Arystoteles, mówiąc o „piątej esencji” (quinta essentia, stąd „kwintesencja”), uznawał eter za doskonały element, niezmienny, wieczny, z którego składały się niebiańskie sfery. W przeciwieństwie do czterech ziemskich żywiołów, które były nietrwałe i podlegały zniszczeniu, eter był substancją nieśmiertelną – domeną boskości i nieskazitelnego ładu.

W tradycji ezoterycznej eter często utożsamiany jest z Akaszą – pojęciem wywodzącym się z filozofii wschodniej, zwłaszcza hinduizmu i buddyzmu. Akasza oznacza przestrzeń, pierwotną esencję, która przenika wszystko i zawiera w sobie potencjał stworzenia. W systemie pięciu elementów w ajurwedzie czy tantrze – Akasza jest początkiem wszystkiego, źródłem z którego wyłaniają się pozostałe żywioły. Jest ciszą, pustką, jest w duchowym wglądzie, w przestrzeni między dźwiękami – tam, gdzie rodzi się doświadczenie transcendencji.

W magii eter bywa kojarzony z żywiołem ducha – nie fizycznym, lecz duchowym aspektem istnienia. To żywioł, który scala pozostałe, tworząc jedność z tego, co rozdzielone. Pracując z eterem, nie skupiamy się na materii, lecz na świadomości. W rytuałach eter może być przywoływany jako przestrzeń święta, jako otwarcie się na boską obecność, jako kanał kontaktu z wyższymi energiami. Jest tym, co łączy świat widzialny z niewidzialnym – pomostem między ciałem a duszą, między tym, co przyziemne, a tym, co duchowe. Eter powiązany jest z symboliką pentagramu, reprezentując piąty wierzchołek gwiazdy, łączący wszystkie żywioły w jedno.

Energetycznie eter odpowiada za aurę, przestrzeń między atomami, za to, co nieuchwytne, ale wyczuwalne. To także żywioł myśli, intencji, duchowej komunikacji. W systemie czakr najczęściej przypisuje się go czakrze korony, chociaż spotkałam się z teoriami dotyczącymi czakry gardła i czakry trzeciego oka również – miejscu połączenia z boskością, z nieskończoną świadomością. Medytacje związane z eterem prowadzą ku wyciszeniu, ku zrozumieniu, że prawdziwa istota rzeczy nie znajduje się w tym, co materialne, ale w ciszy między myślami, w obecności bez słów. W zasadzie, praca z żywiołem Ducha jest, moim zdaniem, najprostsza ze wszystkich żywiołów. To po prostu cisza. Kontemplacja bez ukierunkowania, bez nakładania oceny, czy ta cisza jest dobrą ciszą czy złą.